Biertje geproefd: Bosbrand

Het was een zaterdagmiddag. Ik snakte naar een biertje, dus bij binnenkomst bij Van Moll brandde het feest los. Al snel stond er een goudgele rakker klaar om mijn dorst te lessen. Niets is echter minder waar. Ik bestelde namelijk de Van Moll bosbrand, zonder me af te vragen waar ‘bosbrand’ voor zou staan. De klassieke fout wanneer je ogen op bier gericht zijn. Toen het bier mijn slokdarm in gleed kreeg ik een spontane ingeving waar de naam nou eigenlijk vandaan kwam.

Het was de habanero chili die leidde tot een pittige verrassing. Deze is namelijk niet zo per ongeluk meegenomen in het brouwproces van de Van Moll bosbrand. Jaja, altijd op de details letten kinderen, anders bestel je per vergissing een slokdarmschuurder. Hiervan afgezien is de bosbrand ‘slechts’ en onschuldig witbiertje met een alcoholpercentage van zes procent.

De beproeving, euh beleving.

Mijn baas zegt altijd: je moet een beleving verkopen.
Dat idee hadden de brouwers van Van Moll ook vast in gedachten: tijdens het drinken van de bosbrand ga je door het hele proces van verwerking.

Stap 1: Ontkenning. Dit gebeurde dus al bij het bestellen. Ik rook voorzichtig aan de bosbrand, maar er kwamen geen vreemde aroma’s naar boven. Beetje kruidig, niets geks voor een witbier. En de smaak, joa ook best prima, beetje zoet. Precies zoals je een witbiertje zou willen hebben.

Stap 2: Woede. Ja en toen sloeg het bier hevig toe. De nasmaak brandde, zacht gezegd, mijn slokdarm weg. Dit is niet de keel smeren, dit is de keel kapotmaken. Wiens idee is dit zeg. Ik greep snel naar Geert’s zachte blondine om het geheel af te blussen. Daar kwam ook de volgende stap op mij af: twijfel en onderhandeling. Of Geert niet even wilde ruilen van biertje. Hij is namelijk de ‘professioneel sambalspecialist’, niet ik. Oke, stiekem was die blondine ook best lekker.

Afgekeurd 

Na een vakkundig ‘nee’ werd ik naar stap 4 geslingerd: verdriet. Al jammerend zat ik daar op mijn barkrukje naar de bosbrand te staren. Nog een heel glas vol ‘gouden heerlijkheid’ stond te wachten om door mij opgedronken te worden. Misschien ervaarde hij/zij wel meer verdriet dan ik. We zullen het nooit weten, want uiteindelijk komt in ieder verwerkingsproces stap vijf aan bod.

Acceptatie. ik zal het verhaal niet te lang maken: ik heb de Van Moll bosbrand uiteindelijk helemaal opgedronken. De brand in mijn keel werd telkens weer geblust met de zoete tonen van het witbier totdat er geen druppel meer over was. En eigenlijk is een spicy biertje best een origineel idee. Al zal ik hem alleen aanraden aan de daredevils onder ons. Menig bierliefhebber zal namelijk vrolijker worden van een minder pittige gouden rakker.

Cijfer 

De Van Moll Bosbrand beoordelen wij met een pittige 6.